معماری ایران وهند میراث مشترک دارند ، و آن هنر و معماری
 تیموری نیز اصالتاً یک معماری ایرانی بود ، محققان تردیدی ندارند که
حضور بارز هنر ایرانی در هند به ویژه پس از اقامت یکی از سلاطین مسلمان هند  همایون
در ایران و به همراه بردن هنرمندان ایرانی به آن دیار توسط این سلطان ، هویت هنر ومعماری
اسلامی – ایرانی هند را رقم زد.
ظهور اسلام و ورود آن به ایران ، تاریخ نوینی را در این سرزمین رقم زد و به ویژه در بُعد
هنر و معماری ،سبک ها ) و به تبع آن آثاری ( را آفرید که تمامی اقصا نقاط جهان را
درنوردید.
در این میان ارتباط میان ایران و هند بالاخص پس از ورود اسلام به آن سرزمین ، وارد مرحله
جدیدی شد و همان تأثیر و تأثر متقابل ، در ابعاد گسترده تری ادامه یافت.
حضور هنر اسلامی – ایرانی در هند در دو دوره ،حکومت های اسلامی در آن کشور تجلی
یافته است. دوره اول با حکومت قطب الدین ایبک در سال 511 هجری ) 1193 میلادی ( آغاز
می شود و با تشکیل سلسله های مختلف در شمال و مرکز هند ادامه می یابد.
دوره دوم که دوره اوج گیری هنر و معماری اسلامی در هند با خلق بناهای جاودانی چون تاج
است که با حکومت ظهیر » حمزه نامه « و » اکبر نامه « محل و نگار گری های بی مانندی نظیر
الدین بابرتاسال 1133 هجری ادامه می یابد.