چکیده
ادبیات پایداری از پایداری و مقاومت انسان‌ها در مقابل تجاوز نظامی بیگانگان که منجر به جنگ و درگیری می‌شود سخن به میان می‌آورد.در این نوع ادبی رزمندگان با سنگر خود انس می‌گیرند، بند پوتین خود را محکم می‌بندند و با پلاکی که رمز هویتی رزمنده است آماده جنگ و رویارویی با دشمن می‌شوند. در اشعار ادبیات پایداری «پلاک»، خود رزمنده شهید است که با تکه‌ای از استخوان بر می‌گردد در این راستا .«خاک ریز » یا « سنگر» نیز، یکی از ابزار پر کاربرد و محل پرواز شهدا به ملکوت است که این مقوله مورد توجه بسیاری از شاعران هرمزگان بوده است و معمولا شهدا را در خط مقدم با «سنگر» و «خاکریز» و «پلاک» می‌شناسند. و این موضوع در سطح وسیعی مورد توجه شاعران هرمزگانی در دو قالب سپید و کلاسیک بوده است.آنچه مسلم است ادبیات مقاومت به شیوه نوین در شعر پایداری استان هرمزگان از 25 سال پیش توسط سرهنگ« مرتضی نصیری » شروع شده است و هم اکنون به صورت گسترده.در بین شاعران جوان تر که بعضا نه جنگ دیده‌اند و نه دوران جنگ متولد شده‌اند ادامه دارد. مرتضی نصیری، غلام امینی دمشهری و محمد دهقانی سه نفر از شاعران این استانند که هر سه بعنوان رزمنده‌ای شاعر سابقه حضور در جنگ دارند؛ این مقاله با روش تحلیل محتوا و با استفاده از ابزار کتابخانه به بررسی اشعار ادبیات پایداری با عنوان «سنگر»، «پوتین» و «پلاک» در شعر مقاومت هرمزگان می‌پردازدو از آنجا که در مورد ادبیات پایداری هرمزگان تا کنون پژوهشی صورت نگرفته انجام این پژوهش ضرورت دارد. کلید واژه:دفاع مقدس،سنگر، پوتین، پلاک،، شعر پایداری هرمزگان
