ترانه، نوای شورانگیز و بی­ تکلف مردمانی عامه و گمنام است و نجوایی حاصل نخستین تراوش روح ملی و بدوی. ترانه­ های عروسی یا واسونک­ها یکی از گونه­ های ادبیات شفاهی است که زنان در آن بیشتر هنرنمایی کرده و هنرشان مورد قبول مخاطب (عروس و داماد) قرار گرفته­ است. این مهم خود از موضوعی پر اصالت پرده برمی دارد و آن اهمیت نقش فرهنگی ـ هنری زنان در آماده کردن دختران و پسران (فرزندانشان) برای ورود به زندگی مشترک و تأثیرگذاری عاطفی بر آنهاست.

در این جستار نگارنده تلاش کرده­ است با استفاده از شیوه­ای تحلیلی ـ توصیفی به بررسی عواملی نظیر مذهب، موقعیت­ های جغرافیایی و بومی و دغدغه­ های زنانه در نوع ادبی (واسونک) بپردازد و با تحلیل موشکافانه ­ی واسونک های این منطقه (بندرلنگه)، مخاطب را به شناخت بهتر ترانه­ ها رهنمون سازد.

واسونک­ها ـ که در حوزه­ ی ادبیات­ عامه قابل بررسی هستند ـ در عین شاد و ضربی بودن، احساسات و آرزوهای مادران را در هنگام روانه کردن فرزندان­شان به خانه­ ی بخت، به خوبی بیان می ­کنند. ردپای باورهای مذهبی و ارزش­های معنوی، تأثیر فرهنگ هندوها بر فرهنگ مردم این منطقه و تأثیر عناصر اقلیمی در این ترانه­ ها به خوبی نمایان است. واسونک­ها از گذشته ­های دور در ادبیات شفاهی هرمزگان رایج بوده، سینه به سینه بازگو شده تا به زمان حال رسیده­ است.