قصه‌های عامیانه بخشی از ادبیات ­عامه به شمار می‌رود و ادبیات عامیانه نیز به نوبه­ی خود بخشی از دانش مردمی و فرهنگ عامه است که معادل با «فولکلور» می­باشد. در استان هرمزگان از دیرباز قصه، داستان­های کوتاه و داستان­های بلند وجود داشته و به صورت شفاهی و سینه به سینه نقل شده است. در بعضی مناطق، این داستان­ها با گویش محلّی و منطقه­ای «­چی­چی­کای بپ گپو و­ مُم گپو» نامیده می­شد. چی­چی­کاها زبان دل و جان، و بیان قوه­ ی ذهن، اندیشه، آمال­ و آرزوهای مردم استان هرمزگان بوده که از روزگاران گذشته تا کنون برجای مانده­است. گرچه در این چی­چی­کاها ردپایی از تاریخ کهن به چشم می­ خورد، همچنان به صورت پویا و زنده، آموزنده و اغلب مثال زدنی و حکیمانه در میان عامه­ ی مردم وجود دارد.  

این تحقیق به تحلیل محتوایی چند چی­چی­کا می­ پردازد؛ زیرا چی­چی­کاها نشان دهنده­ ی شیوه­ ی زندگی، طرز تفکر، نوع بینش مردم، سطح اعتقادات مذهبی و باورهای آنها هستند. درونمایه­ ی قصه­ های عامیانه­ ی مردم هرمزگان سرشار از پند و اندرز، نکته­ های ظریف و سودمند است و از اندیشه­ های والای مردم استان در محکم ساختن جایگاه آموزه­ های دینی  و اخلاقی حکایت می­ کند.